Жовта
спека.
Жовто в
очах.
Вертаю
зі степу.
Жах!
Бригадир
на коні –
лихо
мені!
Вчора
одвезли
на бричці
дядька
Ригора.
(Сім
колосочків
і вісім
років...)
А це ж
торба шелестка.
Колосок
до колоска,
і кожен
–
порожній.
«Щастя
твоє!» –
гне
пужално бригадир
і дихає
димом рудим...
Несу
щастя.
Мама
стоїть за межею.
Як до
неба – до неї.
Немає коментарів:
Дописати коментар